معنا
ما که معنا نشدیم در میان گل سرخ
در میان همه طنازی این زیباروی
آنشب اما گویی کسی از کنج طلوع
شعر باران میخواند
آری آری آنشب
آنشب از فرط نگاه گل یاس به سراپرده آوای تنم
باز گویا غزلی پنهان بود
غزلی تازه تر از شبنم گلبرگ بهار
و به آهنگ نسیم و به رقص تن سرو
خیره در نبض سکوت شب و شعر
آشیانم همه آیینه و شیدایی بود
من پریشان بودم چون تن برکه سبز
اشک ریزان بودم
کوچه کوچه مهتاب غنچه ها در دل آب
خیره در برکه باران زده شیدا بودم
ناگهان
ناگهان
غرش موجی به فغان خواب از چشم خمارم بربود
کاش آن کودک پر جوش و خروش
بهر بازی و نشاط
گل نمیکرد همه برکه شبنم رویایی ما
